از امام باقر ( عليه السلام ) نقل شده كه فرمود :
" پيامبر خدا ( صلى الله عليه وآله ) با ملايمت و نيكى در ميان امتِ خود رفتار مىكرد و با مردم انس مىگرفت و قائم با كشتار ( دشمنان ) رفتار كند و توبه كسى را نپذيرد ، اين ، فرمانى است كه او به همراه دارد . واى بر كسى كه با وى دشمنى كند " [1] مراد از فرمانى كه همراه اوست ، همان عهد نامه معروف است كه از جدّ بزرگوارش رسول خدا ( صلى الله عليه وآله ) رسيده و چنان كه وارد شده در آن فرمان اين جمله وجود دارد . " بكش ، باز هم بُكش و توبه كسى را نپذير " يعنى توبه هيچ مجرم و جنايتكارى را قبول مكن .
و در حديثى ديگر از امام باقر ( عليه السلام ) روايت شده كه فرمود :
" شباهت داشتن مهدى ( عليه السلام ) به جدّش رسول خدا ( صلى الله عليه وآله ) در قيام و ظهور او با شمشير و كشتن دشمنانِ خدا و رسول و نابودى ستمگران و طاغوت هاست ، او با شمشير و ايجاد ترس در دل دشمنان حمايت شود .
لشكريان او به هر مأموريتى اعزام شوند پيروز بازگردند . " [2] عبد العظيم حسنى از امام جواد ( عليه السلام ) روايت مىكند كه فرمود :
" وقتى شمار لشكر او ( مهدى ) به حد نصاب يعنى ده هزار تن برسد به فرمان خدا خروج كند و پيوسته دشمنان خدا را از دم تيغ بگذراند تا آنكه خداوند از او خشنود شود . پرسيدم : چگونه از خشنودى خدا آگاه گردد ؟ فرمود : خداوند مهربانى و رحمت را در دل او افكند " [3] حتى در برخى روايات آمده كه تعدادى از ياران او دچار شك و ترديد شده و نسبت به كثرت خونريزى و كشتار ظالمان بدست وى اعتراض مىكنند . از امام

[1] غيبت نعمانى ص 121 .
[2] بحار : 51 / 218 .
[3] بحار : 51 / 218 .

329