را جا زده‌اند بيرون آمده و به سپاه سفيانى بپيوندند ، و هر دسته اى به پرچم و لشكر خود ملحق شوند . امير مؤمنان ( عليه السلام ) فرمود : در آن روز ، سفيانى و هر كه با او باشد كشته شوند ، حتى خبر دهنده اى از آنان باقى نماند و در آن روز زيانكار است كسى كه از غنائم فراوان سفيانى محروم بماند " [1] از اين روايت مىتوان فهميد كه پشتيبانى افكار عمومى از امام سبب مىشود ورود سپاهيان حضرت به خاك سوريه ، بدون هيچ مقاومتى صورت گيرد و حضرت در سى كيلومترى دمشق اردوگاه خود را مستقر سازند .
نبرد امام ( عليه السلام ) با يهود بر اساس روايات ، چهره سياسى منطقه ، قبل از نبرد قدس بدين گونه است :
پيروزى هاى غير منتظره ياران حضرت در يمن ، حجاز ، عراق و احتمالا پيروزى او بر غربى ها در منطقه خليج ، رومى ها و غربى ها را از روياروئى با حضرت به شدت نگران و هراسان مىسازد . اين هراس با موج خروشان ملت هاى مسلمان بويژه مسلمانان منطقه در حمايت از امام ( عليه السلام ) قوت مىگيرد . پيدايش معجزات و نشانه هاى الهى پيش از ظهور يا همزمان با آن نيز تأثير شگرفى بر ملتهاى غربى خواهد گذاشت و بر آشفتگى وضع حكومتهاى آنها خواهد افزود به شكلى كه آنها به كارى غير از اعزام نيروهاى خود به ساحل انطاكيه و رمله در فلسطين و يا مصر اقدام ديگرى نخواهند كرد .
بنابراين نقش غربيها در اين نبرد ، تنها به پشتيبانى از هم پيمانان يهودى و سفيانى منحصر خواهد شد .
اما وضع يهوديان بسيار وحشتناك تر و پيچيده تر است ، چرا كه اين جنگ براى آنان سرنوشت ساز است از اين رو يهوديان ترجيح مىدهند كه از درگيرى مستقيم با

[1] بحار : 52 / 224 .

309