ولى برخى روايات بين ظهور و خروج فرق مىگذارند . و نهضت امام ( عليه السلام ) در مكه را " ظهور " و حركت وى از آنجا به سوى مدينه را " خروج " مىنامند و يادآور مىشوند كه ظهور امام ( عليه السلام ) در مكه با حضور ياران خاص او انجام مىپذيرد ، در حالى كه خروج وى از مكه به سوى مدينه زمانى رخ مىدهد كه تعداد ياران حضرت به ده هزار تن برسد و لشكر سفيانى در زمين فرو رود ، از عبد العظيم حسنى ( رضوان الله عليه ) نقل شده كه مىگويد :
" به امام جواد ( عليه السلام ) عرض كردم : اميدوارم شما همان قائم اهل بيت محمد ( صلى الله عليه وآله ) باشيد كه زمين را از عدل و داد پر مىكند همانگونه كه مملو از ظلم و بيداد شده باشد ، فرمود : ما اهل بيت پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) جملگى قائم به امر خدا و هدايت گر به دين او هستيم ، اما من آن قائمى نيستم كه خداوند بوسيله او زمين را از لوث وجود كفار و منكرين پاك و سراسر گيتى را از عدل و داد سرشار گرداند ، او كسى است كه ولادتش از مردم مخفى و شخص او از ديده ها پنهان و جارى كردن نامش بر زبان حرام است ، او همنام رسول الله ( صلى الله عليه وآله ) و هم كنيه اوست ، زمين زير پايش پيموده و هر كار دشوارى برايش آسان گردد . . . ياران او به عدد اصحاب بدر سيصد و سيزده تن و از دورترين نقاط جهان گرد او جمع شوند و به اين ماجرا اشاره دارد آيه قرآن كه مىفرمايد : ( هر جا كه باشيد خداوند همه شما را گردهم آورد . او بر هر چيز تواناست [1] ) چون اين تعداد از مردم زمين گرد او جمع شوند ، ظهور نمايد و چون شمار يارانش به ده هزار رسد به اذن خدا خروج كند و پيوسته دشمنان خدا را به هلاكت رساند تا خشنودى او حاصل گردد . عبد العظيم مىگويد : پرسيدم : اى سرور من چگونه امام قائم از خشنودى خداوند آگاه گردد ؟ فرمود : با قرار دادن رحمت و مهربانى در دل او . " [2] همچنين اعمش از ابو وائل روايت كرده كه امير مؤمنان ( عليه السلام ) به فرزندش حسين ( عليه السلام ) نگاه كرد و فرمود :

[1] بقره / 148 .
[2] بحار : 51 / 157 .

286