از كلدانيها ياد گرفتند و از جمله آنها قوم عرب بود و لذا مىبينيد كه مطالب مربوط به آن در ميان بيشتر امتها مانند مصريها و فنيقىها و آشوريها مشابه همديگر است . پس از اين يونانيها آن را به دست آوردند و پايه هاى آن را محكم كردند و ابواب آن را مرتب نمودند به طورى كه آن را به صورت يك علم درآوردند كه آغاز و انجامى دارد .
سپس ايرانىها و روميها آن را به دست آوردند .
طب نزد عربها عربهايى كه معاصر با اين اقوام بودند به حكم همسايگى و اختلاط ، مقدارى از طب را از آنان ياد گرفتند و آن را به آنچه از كلدانيها گرفته بودند و يا خود با تجربه به دست آورده بودند ، اضافه كردند .
تاريخ مىگويد : نخستين كسانى كه از ميان عربها پس از كاهنان سراغ طب رفتند ، جماعتى بودند كه در قرن ششم ميلادى و پيش از ظهور اسلام با روميها و ايرانيان اختلاط پيدا كردند و مشهورترين آنها مردى از قبيله تيم الرباب بود كه « ابن جذيم » [1] نام داشت و او كسى بود كه در مهارتهاى طبى به او مثل زده مىشد مىگفتند : فلانى طبيبتر از ابن جذيم است و اوس بن حجر در بارهء او چنين سروده است :
< شعر > فهل لكم فيها الى فإنني بصير بما اعيى النطاسى جذيما < / شعر >

[1] شرح حال او را در كتاب معجم ادباء الاطباء ج 1 بخوانيد

52