تا اينكه تو را از اسبت انداخته و مجروح بر زمين افتادى ، اسبها با سمهايشان بر تو تازيدند و ستمگران و سركشان شمشيرهاى برانشان را بر تو فرود آوردند .
پيشانيت براى مرگ عرق كرده بود ، و به راست و چپ كشيده مى شدى با گوشه چشم بسوى خيمه هايت نگريسته و فرزندان و خاندانت تو را به خود مشغول ساخته بود ، و اسبت گريزان در حالى كه مى گريست و شيهه مى زد بسوى خيمه ها شتافت .
هنگامى كه زنان اسبت را با حالت شرمسارى ديده و به زين واژگونش نظر افكندند ، با موهاى پريشان و شيون كنان و ناله كنان از خيمه ها بيرون آمدند ، و در حالى كه پس از عزت و شكوه خوار و ذليل شده بودند بسوى قتلگاه شتافتند .
در حالى كه شمر بر روى سينه ات نشسته و شمشيرش را بر گودى زير گلوى تو فرو برده و محاسنت را با دستش گرفته بود ، سرت را با شمشير خود بريد ، در آن حال آرامش خود را حفظ كرده و نفسهايت پنهان شده بود ، سرت بر بالاى نيزه قرار داشت و خانواده ات همچون بندگان اسير ، و در غل و زنجير قرار گرفتند .
در فراز پالانهاى چهارپايان چهره هاشان از گرماى ظهر تابستان مى سوخت ، و در بيابانها و دشتهاى پهناور پيش برده مى شدند ، دستهايشان به گردنهاشان آويخته و در بازارها آنان را مى گرداندند .

303