از اين رو ايشان را قبول فرموده و مقرب درگاه خويش ساختى ، و ياد بلند و ستايش آشكارى را بر ايشان مقدر نمودى ، و فرشتگانت را بر آنان فرو فرستاده ، و به وحى خويش گراميشان داشتى ، و به علم خود ياريشان فرمودى ، و ايشان را سببهايى بسوى خويش و وسيله أي براى راهيابى به خشنودى خود قراردادى .
آنگاه يكى از ايشان را در بهشت خودت ساكن گرداندى تا آنكه از آن بيرونش بردى ، و يكى را در كشتى [ نجات ] خود نشاندى و او و همراهان با ايمانش را به رحمت خويش از هلاكت نجات دادى ، و ديگرى را خليل و دوست خود نمودى ، و از تو زبانى راستين در خواست كرد ، خواهش أو را اجابت كرده و آن زبان راستين را بلند مرتبه قراردادى .
و با ديگرى از درختى سخن گفتى و براى أو از [ وجود ] برادرش پشتوانه و وزيرى قراردادى ، و ديگرى را بدون پدر ايجاد نمودى و دلائل روشنى به او داده و به روح القدس تأييدش كردى .
و از براى هر كدام آئينى پديد آوردى و شيوه أي ارائه دادى ، و براى هر يك از آنان جانشينانى اختيار كردى كه يكى پس از ديگرى نگهبان آن آئين باشند ، و مدت معينى اين مسئوليت را به عهده گيرند ، تا دينت پايدار و حجت بر بندگانت تمام گردد ، و حق از جايگاهش كنار زده نشود ، و باطل بر اهلش چيره نگردد ، و تا اينكه كسى [ در روز قيامت ] نگويد : چرا فرستاده هشدار دهنده أي بسوى ما نفرستادى و نشانه راهنمائى برايمان بر پاى نداشتى ، تا پيش از آنكه به ذلت و خوارى واقع شويم از آياتت پيروى كنيم .

207