پس اى مولايم آيا أو كه اميدوار به توست را در چنگال بلا رها مى كنى ، آيا أو كه به تو پناهنده است را در درياى بيكران غوطه ور باقى مى گذارى .
مولايم ! اگر در تقوى و خويشتن دارى خود را برنج نمى اندازم ، و در عبادت و بندگى به مقام و خشنودى تو نرسيده ام ، و در زمره گروهى قرار نگرفته ام كه دنيا را رها ساخته اند .
شكمهايشان از گرسنگى به كمر چسبيده ، و لبها از تشنگى خشك ، و ديدگان از اشك كور گرديده است ، بلكه با اعمالي اندك و گناهان و خطاهاى بسيار و جانى كه به راحتى خود كرده و به كارهاى زشت عادت نموده نزد تو آمده ام .
پروردگارا ! آيا براى رسيدن به تو و چنگ زدن به ريسمانت كفايت نمى كند كه دوستدار اولياء تو و محب آنان بوده ، و همانند ايشان خود را براى تحمل بلاها آماده ساخته ، و رنج و ناراحتى مرا فراگرفته است .
آيا كفايت نمى كند كه در ميان ايشان مظلوم بوده و خشم خود را فرو مىنشانم و در غمها و غصه ها غوطه ور مى باشم .
خدايا ! آيا اين اعمال احترامى برايم نزد تو نمى آورد كه زائل نشود ، و ذمه اى كه مرا از بلاها در امان دارد ، پس پروردگارا چرا مرا كه در گناهان غرق شده ام را باز نمى دارى ، و مرا كه به آتش دشمنت سوخته ام را رها مى سازى .

141