تا آنگاه كه صبح روشن از پرده شب برآمد ، و حق نقاب از چهره بركشيد ، زمامدار دين به سخن در آمد ، و فرياد شيطانها خاموش گرديد ، خار نفاق از سر راه برداشته شد ، و گره هاي كفر و تفرقه از هم گشوده گرديد ، و دهانهاى شما به كلمه اخلاص باز شد ، در ميان گروهى كه سپيدرو و شكم به پشت چسبيده بودند .
وشما بر كناره پرتگاهى از آتش قرار داشته ، و مانند جرعه اى آب بوده و در معرض طمع طماعان قرار داشتيد ، همچون آتش زنه اى بوديد كه بلا فاصله خاموش مىگرديديد ، لگد كوب روندگان بوديد ، از آبى مىنوشيديد كه شتران آن را آلوده كرده بودند ، و از پوست درختان بعنوان غذا استفاده مى كرديد ، خوار و مطرود بوديد ، مى ترسيدند كه مردمانى كه در اطراف شما بودند شما را بربايند ، تا خداى تعالى بعد از چنين حالاتى شما را بدست آن حضرت نجات داد ، بعد از آنكه از دست قدرتمندان و گرگهاى عرب و سركشان اهل كتاب ناراحتيها كشيديد .
هرگاه آتش جنگ برافروختند خداوند خاموشش نموده ، يا هر هنگام كه شيطان سر برآورد يا اژدهائى از مشركين دهان باز كرد ، پيامبر برادرش را در كام آن افكند ، و او تا زمانى كه سر آنان را به زمين نمى كوفت و آتش آنها را به آب شمشيرش خاموش نمى كرد ، باز نمى گشت ، فرسوده از تلاش در راه خدا ، كوشيده در امر او ، نزديك به پيامبر خدا ، سرورى از اولياء الهى ، دامن به كمر بسته ، نصيحت گر ، تلاشگر ، و كوشش كننده بود ، و در راه خدا از ملامت ملامت كننده نمى هراسيد .
و اين در هنگامه اى بود كه شما در آسايش زندگى مى كرديد ، در مهد امن متنعم بوديد ، و در انتظار بسر مى برديد تا نارا حتى ها ما را در برگيرد ، و گوش به زنگ اخبار بوديد ، و هنگام كارزار عقب گرد مى كرديد ، و به هنگام نبرد فرار مى نموديد .

227