و پروردگارمان شنوا ناميده مىشود ، نه به اين معنى كه سوراخ گوشى دارد كه با آن آواز را بشنود و با آن چيزى نبيند ، مانند سوراخ گوش ما كه با آن مىشنويم ، ولى با آن نتوانيم ديد ، اما خدا خود خبر دهد كه هيچ آوازى بر او پوشيده نيست ، و اين بر طبق آنچه ما اسم مىبريم ، نمىباشد ، پس او در اسم شنيدن با ما شريك است ولى معنى مختلف است .
همچنين است ديدن او با سوراخ چشم نيست ، چنان كه ما با سوراخ چشم خود ببينيم و از آن استفاده ديگرى نكنيم ، ولى خدا بيناست و به هر چه مىتوان نگاه كرد نادان نيست ، پس در اسم بينائى با ما مشترك است ولى معنى مختلف است .
او قائم است ولى نه به اين معنى كه راست ايستاده وسنگينى روى ساق پا انداخته ، چنانچه چيزهاى ديگر اين گونه مىايستند ، بلكه معنى آن اين است كه خدا حافظ و نگهدار است ، چنان كه كسى گويد : فلانى قائم به امر ماست ، و خدا بر هر جانى نسبت به آنچه انجام داده قائم و مسلط است ، و نيز قائم در زبان مردم به معنى باقى است و معنى سرپرستى را هم مىدهد ، چنان كه به مردى گوئى : به امر فرزندان فلانى قيام كن ، يعنى آنان را سرپرستى نما ، و قائم از ما كسى مىباشد كه روى پا ايستاده است ، پس در اسم شريك او شديم و در معنى شريك نگشتيم .

337