پس هر چه در مخلوقات است در خالق نبوده ، و آنچه در او امكان دارد در خالق او امتناع دارد ، حركت و سكون در خدا جريان ندارد ، و چگونه براى او اين امور تصور شود در صورتى كه او خود آنها را به جريان انداخت و به سوى او بازگشت مىكند ، و اگر چنين باشد ذاتش در حال تحول و دگرگونى است و كنه او تجزى يابد ، و تركيب مانع از ازلى بودن او است ، و معناى خالقيت در او تصور نمىشود ، اگر براى او نهايتى باشد ، الزاما آغازى نيز دارد ، و اگر براى او تماميتى تصور شود الزاما نقصان نيز براى او وجود دارد .
و چگونه شايسته ازليت باشد كسى كه از تحول و دگرگونى مبرى نباشد ، و چگونه مىتواند اشياء را ايجاد كند كسى كه خود منعى از ايجاد شدن ندارد ، و هر گاه چنين باشد نشانه هاى مصنوعيت در او يافت شود ، و اين امر بجاى آن كه دليلى بر خالقيت او باشد دليل است بر موجود بودنش .
بنابر اين در مقام گفتار دليلى بر خالقيت او نبوده ، و پاسخى براى سؤالات وارده در اين زمينه نخواهد بود ، و در معنا و حقيقتش بزرگى نباشد ، وآشكار شدنش در ميان خلق ظلمى نخواهد بود ، مگر آن كه ازليت مانع است از اين كه دو تا بودن براى او تصور شود ، و آنكه ابتدائى برايش نيست ابتداء كرده شود ، معبودى جز خداوند بزرگ نيست .
و دروغ گفتند آنان كه براى خداوند شريك قائل شدند ، و گمراه گشتند و از حق دور شدند و زيان كردند زيان آشكارى ، و درود خدا بر محمد و خاندان پاكش باد .

325