خدا را مشمول چيزى بداند ، و به خطا و اشتباه افتاده كسى كه بخواهد به كنه او پى ببرد ، و كسى كه گويد : خدا چگونه است او را به چيزى تشبيه كرده ، و كسى كه گويد : خدا چرا اين گونه است براى او به دنبال علت گشته است ، و هر كه گويد : خدا در چه زمانى بوجود آمده او را محدود به زمانى ساخته است ، و هر كه گويد : خدا در چيست ، او را متضمن چيزى فرض كرده ، و هر كه گويد : خدا تا چه زمانى وجود دارد ، براى او نهايتى فرض كرده است .
و هر كه گويد : او تا فلان زمان وجود دارد او را موقت دانسته است و براى او نهايتى تصور كرده است ، و هر كه براى او نهايتى تصور كند براى او مدت قائل شده است ، و كسى كه براى او مدت قائل شود او را تجزيه كرده ، و هر كه او را تجزيه كند او را توصيف نموده ، و كسى كه او را مانند ممكنات توصيف كند از راه حق منحرف شده و ملحد گشته است .
به تغيير مخلوق خدا تغيير نيابد ، چنان كه به تحديد محدود خدا محدود نگردد ، خدا يكى است نه در مقام شماره كردن ، خدا ظاهر است نه چنان كه او را به چشم ظاهر ديد و با او مباشرت نمود ، خدا تجلى و ظهور دارد نه چنان كه ديده شود ، باطن است نه چنان كه از ظاهر به باطن انتقال يابد ، از خلق جدا و مباين است نه از حيث مسافت ، به خلق نزديك است نه از جهت مكان .
لطيف است نه به جسمانيت ، موجود است نه آن كه وجود او بعد از عدم باشد ، انجام دهنده امور است نه از روى اجبار ، امور را بدون فكر اندازه گيرى كند ، و بدون حركت تدبير امور كند ، بدون آن كه به خاطر آورد اراده مىكند ، درك كننده است بدون آن كه همت بگمارد ، شنواست بدون آلت و اسباب ، بيناست بدون ابزار بينائى .
با زمان ارتباط نداشته ، و مكانها او را در بر نگيرد ، وخواب و چرت او را فرا نگيرد ، اوصاف او را محدود نكند ، آلات و ابزار او را نفع نبخشد ، وجودش

319