گردانيدم " ، ابراهيم خليل از نهايت شاديش به آن مقام عرض كرد : " از فرزندان من هم " ، خداى تبارك و تعالى فرمود : " پيمان من به ستمكاران نمىرسد " ، پس اين آيه امامت را براى ستمگران تا روز قيامت باطل ساخت و به برگزيدگان اختصاص داد .
سپس خداى تعالى ابراهيم را شرافت بخشيد ، و امامت را در فرزندان برگزيده و پاكش قرار داد و فرمود : " واسحاق ويعقوب را به عنوان اضافه به او بخشيديم و همه را شايسته نموديم وايشان را امام و پيشوا قرار داديم ، تا به فرمان ما رهبرى كنند و انجام كارهاى نيك و گزاردن نماز و دادن زكات را به ايشان وحى نموديم ، وايشان عبادت ما را مىكردند " .
پس امامت هميشه در دورانهاى متوالى در فرزندان او بود و از يكديگر به ارث مىبردند ، تا خداى تعالى آن را به پيامبر ما به ارث داد و خود او فرمود : " همانا سزاوارترين مردم به ابراهيم پيروان او و اين پيامبر و انسانهاى مؤمن مىباشند و خدا سرپرست مؤمنان مىباشد " ، پس امامت مخصوص آن حضرت گشت .

251