كنار قبر خديجه آمد و گريست ، آنگاه گفت : از من دور شو ، انس گويد : از ديد آن حضرت پنهان شدم ، هنگاميكه انجام نمازش طولانى شد شنيدم كه مى خواند :
پروردگارا ! پروردگارا ! تو مولاى من هستى ، رحم كن بنده اى را كه به تو پناه برده است .
اى داراى صفات برجسته ، تكيه ام بر توست ، خوشا به حال آنكه تو مولاى أو باشى .
خوشا به حال كسى كه خدمتگزار شب زنده دار باشد ، و گرفتاريش را با خداى خود در ميان گذارد .
و بيمارى و مرضى ندارد بيشتر از محبش به مولايش .
هر گاه غصه و ناراحتى اش را مطرح كرد ، خداوند أو را پاسخ داده و اجابت نمايد .
هرگاه به گرفتارى مبتلا گردد در تاريكى زارى كنان خدا را بخواند ، خدا أو را گرامى داشته و به خود نزديك گرداند .

49