معبودا ! چه بسيار طاعتى كه بنا كردم ، و حالتى كه بنيان نهادم ، و عدالتت اعتمادم بر آنها را ويران نمود ، بلكه فضلت عذرم را در مورد آنها پذيرفت ، بارالها مى دانى و اگر چه طاعتت بطور استمرار از من انجام نگرفته اما محبت تو در من مستمر است ، خدايا چگونه تصميم بگيرم در حالى كه تو غالبى ، و چگونه تصميم نگيرم در حالى كه تو دستور دهنده اى .
بارالها ! تفكر آثار باعث دورى ديدار مى گردد ، بنابراين مرا با خود به خدمتى وادار كه مرا به تو پيوند دهد ، چگونه بر تو استدلال شود به آنچه در وجودش به تو نيازمند است ، آيا براى غير تو ظهورى است كه براى تو نيست ، تا آن آشكار كننده تو باشد ، كى غائب بودى تا نياز به دليل براى اثبات تو داشته باشيم ، و كى دور بوده اى تا آثار ما را به تو برساند ، كور باد چشمى كه تو را بر خود مراقب نبيند ، و زيانكار باد معامله بنده اى كه بهره اى از دوستيت ندارد .
معبودا ! دستور به رجوع به آثار دادى ، پس مرا با جامه نور و رهنمائى با بصيرت به خود باز گردان ، تا از آنها بسويت باز گردم همانطور كه در آن وارد شدم ، يعنى از نظر به آنها ( استقلالا ) مصون بوده ، و از اعتماد بر

215