تا يارى خواهم ، پس اى مولايم با چه چيز با تو روبرو شوم ، آيا با گوشم يا با چشمم ، يا با زبانم ، يا با دستم ، يا با پايم ، آيا همه آنها نعمتهاى تو نمى باشد و به تمامى آنها نافرمانيت را ننمودم ، اى مولايم پس حجت و دليل از آن توست .
اى آنكه مرا از پدران و مادران پوشاند از اينكه مرا با تندى برانند ، و از خويشاوندان و برادران تا بر من عيب گيرند ، و از فرمانروايان تا مجازاتم كنند ، و اى مولايم اگر آنان بر آنچه تو آگاه بودى مطلع بودند در اين صورت مرا مهلت نداده و طردم مى ساختند و با من قطع رابطه مى كردند .
پس مولايم هم اينك در پيشگاه تو ايستاده ام ، خاضعانه و خوار و دل تنگ و ناچيز ، نه بيگناهم تا عذر خواهى كنم ، و نه نيرومندم تا يارى ستانم ، و نه حجتى دارم تا احتجاج نمايم ، و نه مى گويم كه گناهكار نيستم و كار زشتى نكرده ام ، و اى مولايم اگر انكار هم مى كردم سودى نمى داد ، چگونه و از كجا ، در حالى كه تمامى اعضايم بر آنچه عمل كرده ام شاهدند .
و به يقين مى دانم و شكى ندارم كه تو از امور بزرگ از من پرسش مى كنى ، و تو حاكم عادلى هستى كه ستم نمى كنى ، و عدالت تو هلاكت كننده من است ، و از عدالتت مىگريزم ، و اى مولايم اگر مرا عذاب كنى به سبب گناهانم مى باشد كه بعد از حجتت بر من انجام داده ام ، و اگر بر من ببخشائى به خاطر بردبارى وجود و كرم توست .

195