تو عين فاتحه اى ، بلكه سر بسمله اى صبا ز لطف چو عنقا برو بقله قاف كه آشيانهء قدس است و شرفهء اشراف چو خضر در ظلمات غيوب زن قدمى كه كوى عين حياتست و منبع الطاف بطوف كعبهء روحانيان به بند احرام كه مستجار نفوس است وللعقول مطاف به طرف قبلهء اهل قبول كن اقبال بگير كام ز تقبيل خاك آن اطراف بزن به قائمه عرش معدلت دستى بگو كه اى ز تو بر پا قواعد انصاف به درد خويش چرا درد من دوا نكنى به محفلى كه بنوشند عارفان مى صاف به جام ما همه خون ريختند جاى مدام نصيب ما همه جور و جفا شد از اجلاف منم گرفته به كف نقد جان ، توئى نقاد منم اسير صروف زمان ، توئى صراف شها بمصر حقيقت تو يوسف حسنى من وبضاعت مزجاة واين كلافه لاف رخ مبين تو ، آئينه تجلى ذات مه جبين تو نور معالى اوصاف

371