جز با اعتماد به ارزشمندى آن دراز نمى كرد ، از وقايع روزگار شكايت نكرده و خشمگين و ملول نمى گرديد ، اكثر ايام ساكت بود ، و چون لب به سخن مى گشود بر گويندگان غالب مى گرديد .
انسانى ضعيف و ناتوان شمرده مى شد ، و چون زمان كوشش فرا مى رسيد همانند شير ژيان مى گرديد ، آنگاه كه در جمع دانشمندان قرار مى گرفت حرص أو در شنيدن از گفتن بيشتر بود ، مغلوب كلام و سخن مى گشت ، اما مغلوب سكوت نمى گرديد .
و در مورد آنچه انجام نمى داد سخنى نمى گفت ، در مقابل آنچه نمى گفت را انجام مى داد ، اگر دو امر بر او عرضه مى شد كه نمى دانست كدام يك مورد خشنودى خداست ، آنچه بر هواى نفس خود نزديك بود را يافته و ترك مى كرد ، كسى را بر امرى كه مورد اعتذار واقع مى گردد ملامت نمى كرد .
( 27 ) سخن آن حضرت در توشه گرفتن براى روز قيامت اى پسر آدم تو از زمانى كه از مادر زاده شدى همواره در حال نابودى عمرت مى باشى ، از آنچه در دست دارى براى آينده ات توشه گير ، مؤمن توشه گرفته ، و كافر بهره مند مى گردد .

359