و اما تو اى عتبة بن ابى سفيان ، سوگند به خدا تو دانا نيستى تا پاسخت را بيان كنم ، و عاقل نيستى تا تو را سرزنش نمايم ، و نزد تو خيرى كه انتظار آن مى رود نيست ، و من نسبت به ناسزا گوئيت به على تو را ملامت نمى كنم ، زيرا نزد من تو هم شأن برده و بنده على بن ابى طالب عليه السلام هم نيستى ، تا پاسخت را گفته و ملامتت كنم ، و لكن خدا نسبت به تو و پدر و مادر و برادرت در كمين گاه است ، و تو فرزند پدرانت هستى كه خداوند آنان را در قرآن ياد كرده و مى فرمايد : ( كار كننده و رنج برنده O آتش سوزان را مىچشند O از چشمهء جوشان نوشانده شوند - تا آنجا كه مى فرمايد : - از گرسنگى ) .
و اما تهديدت نسبت به من كه مرا مى كشى ، چرا كسى كه روى بسترت همراه با همسرت ديدى را به قتل نرساندى ، در حالى كه با أو نزديكى مى كرد ، و در فرزند أو با تو شريك گرديد ، تا آنكه فرزند را به تو منسوب كرد ، فرزندى كه براى تو نبود ، واى بر تو ، و اگر به خود مشغول بودى و انتقامت را از او مى گرفتى شايسته تر بود ، و تو براى آن سزاوارترى ، تا اينكه مرا به قتل تهديد كرده و به آن مىترسانى .
و تو را از اينكه على را ناسزا گوئى ملامت نمى كنم ، چرا كه برادرت را در مبارزه به قتل رسانيد ، و او و حمزه در قتل پدرت شريك بودند ،

267