مى دانست آن حضرت در نهاد مردم موقعيت بزرگى را داراست و در بين مردم محبوبيت عظيمى دارد ، و از طرف ديگر نمى توانست براى مخالفت با امام از حربهء قتل عثمان و خونخواهى از أو استفاده كند ، چرا كه آن حضرت به هنگام مؤحاصره عثمان از مدافعين أو بشمار مى آمد .
آنچه از مذاكرات معاويه با يارانش بدست آمد عبارت بود از :
1 - نوشتن نامه هائى براى بزرگان و رؤساى قبائل و سرشناسان شهرها و دادن رشوه هاى كلان به آنها .
2 - اعزام جاسوسان و خبر گزارانى به همه شهرهائى كه خلافت امام را پذيرفته بودند .
در اجراى اين امر دو جاسوس ماهر و مورد اعتمادش را به كوفه و بصره فرستاد ، اين دو جاسوس در كوفه و بصره دستگير شده و امام حسن عليه السلام و عبد الله بن عباس كه از طرف امام حاكم بصره بود آن دو را بقتل رساندند .
پس از اين جريان امام طى نامه اى به معاويه اخطار كرد و او را تهديد به جنگ نمود ، معاويه كه از وصول نامه امام بشدت ناراحت شده بود در صدد بر آمد از فريبكارى خود عذرخواهى نموده و از خودش در برابر كار زشتى كه مرتكب شده دفاع كند ، و در اين مورد چاره اى جز اين نداشت كه خوشحالى خود از شهادت امير المؤمنين عليه السلام را انكار كند ، و در باره اعزام جاسوسها هم بهتر ديد كه جريان را مسكوت گذارد و از بيان آن چشم پوشى نمايد .
معاويه در پاسخ نامه عبد الله بن عباس نيز همين شيوه را به كار برد ،

24