كه قادر نيست كلام خود را بيان نمايد ، اين سخن به گوش أمير المؤمنين عليه السلام رسيد ، امام حسن عليه السلام را خواست و فرمود : اى پسر پيامبر مردم كوفه در مورد تو سخنى مى گويند كه آن را زشت مىشمارم ، خود را به مردم بنمايان ، امام حسن عليه السلام گفت : من هنگامى كه چشمانم به شما مى افتد قادر به سخن گفتن نيستم ، آن حضرت فرمود : من به كنارى مى روم ، ندا داده شد و مردم جمع شدند ، امام بالاى منبر رفت و خطبه اى بسيار كوتاه و بليغ خواند ، كه مردم گريستند ، آنگاه فرمود :
اى مردم ! در سخن پروردگارتان بينديشيد كه فرموده : خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهيم و خاندان عمران را بر جهانيان برگزيد ، كه بعضى از آنها فرزندان يكديگرند ، و خدا شنوا و دانا است .
پس ما فرزندان آدم ، و از تيره نوح ، و از برگزيدگان ابراهيم ، و سلاله اسماعيل ، و خاندان محمديم صلى الله عليه واله .
ما در ميان شما مانند آسمان برافراشته ، و زمين گسترده ، و خورشيد درخشان ، و همانند درخت زيتونى هستيم كه به شرق و غرب متمايل نبوده و زيتونش بركت داده شده است .

133