نمى كرد ولى شكنجه و آزار قريش نسبت به مسلمانان بى پناه و بردگان و افراد معمولى ، هر روز شدت و فزونى مى گرفت ، و شكنجه‌ها صورت خشن تر و بىرحمانه ترى پيدا مى كرد ، و چون فشار قريش افزايش يافت و شكنجه‌ها از مرز تحمل گذشت ، پيامبر اسلام ( صلى الله عليه وآله ) تصميم گرفت چاره اى بينديشد و موقتا ياران و پيروان محدود و اندك خود را از محيط فشار و شكنجه‌رهايى بخشد . از اين رو به آنان گفت : كاش به كشور حبشه مى رفتيد ، چون در آنجا حكمرانى وجود دارد كه در حضور وى بر كسى ظلم نمى شود و آنجا سرزمين راستى است ، باشد كه خداوند ما را از اين گرفتارى فرجى عنايت كند .
پس جمعى از مسلمانان رهسپار حبشه گرديدند و اين نخستين هجرت در اسلام بود و تاريخ آن در ماه رجب سال پنجم بعثت و دومين سال اظهار دعوت عمومى رسول خدا ( صلى الله عليه وآله ) بود كه يازده نفر مرد و چهار تن زن مسلمان ، به سرپرستى عثمان بن مظعون پنهانى از مكه گريختند و سواره و پياده خود را به بندر شعيبيه رساندند و از آنجا به وسيله كشتى بازرگانى كه در همان ساعت ، آماده ى حركت به كشور مسيحى مذهب حبشه بود رهسپار گرديدند ، قريش تا ساحل دريا آنان را تعقيب نمودند اما موقعى به ساحل دريا رسيدند كه مسلمانان از آن نقطه گذشته بودند " . ( 1 ) مهاجران حبشه در نوبت دوم مهاجران حبشه در اين نوبت كه به سرپرستى جعفر بن ابى طالب رهسپار كشور حبشه شدند بيشتر از قبايل هاشم ، اميه ، اسد ، عبد شمس ، نوفل ، عبد قصى ، عبد الدار ، تميم ، مخزوم ، بنى جمح ، بنى سهم ، بنى عدى ، بنى عامر وبنى حارث بودند كه تعداد آنها 83 تن مرد و 18 تن زن بودند . ( 2 ) آنان به حبشه رسيدند و مورد محبت و احترام خاص نجاشى حكمران حبشه قرار گرفتند و چون قريش از رفاه و آسايش آنان در حبشه خبردار شدند بر آن شدند كه دو مرد

1 . سيرة النبى ، ج 1 ، ص 345 . 2 . در مورد تعداد مهاجران در نوبت دوم ، اقوال ديگرى نيز هست .

72