بعضى را در مدت عمر يك مرتبه ، و بعضى را در هر سال يك مرتبه ، و بعضى را در هر شب و روز پنج مرتبه ، تا به ارتكاب آن أعمال حسنه سعادت انتظام بنده ذليل فائز شود به عطاياى جليله خداوند جليل ، تا در أوان عرض أكبر از خسارت و ندامت بىحاصلى سالم ، و از شامت و ملامت بىثمرى و تهى دستى غانم ، و از مفاسد پر شر و شور ميدان كثير الفضاى صحراى محشر محفوظ ، و از فوايد موائد عطاياى بىمنتهاى حضرت كريم وهاب على الاطلاق محفوظ گردد .
مخفى نماند أعمال مذكوره با اشتراك در اصل رجحان و محبوبيت متفاوت المراتب مىباشند در فضيلت و رجحان ، لكن أشرف از همه و أفضل از كل نماز است كه فوق كل طاعات بدنيه و سعادات ، و سرمايه افتخار قاطبه قربات ، و موجب استخلاص از درك نيران ، و باعث استحقاق نعم جنان ، و داعى قبول ساير أعمال است .
چنانچه از أركان دين و أمناى حضرت رب العالمين مأثور است « اذا قبلت قبل ما سواها ، و اذا ردت رد ما سواها » .
ففي الفقيه عن مولانا الصادق عليه السّلام : أول ما يحاسب به العبد الصلاة ، فاذا قبلت قبل سائر عمله ، و اذا ردت عليه رد عليه سائر عمله [1] .
حاصل معنى ظاهر اين كلام حقيقت انجام اين است ، كه در موقف حساب از جانب مؤاخذ و محاسب حقيقى ، أول كلامى كه در مقام حساب صادر مىشود سؤال از حال نماز بنده است ، پس اگر نماز شخص مقبول شد مقبوليت آن موجب مقبوليت ساير أعمال مىشود .
و گويا مراد اين باشد كه بعد از مقبوليت نماز ديگر سؤال از ساير أعمال نمىشود ، به بركت نماز مقبول كل أعمال مقبول مىشود .

[1] من لا يحضره الفقيه مرحوم صدوق 1 / 208 ، شماره حديث : 626 .

5