بعد از آن كه شدت موت و في الجمله وصف عذاب آخرت را شنيدى مىگوييم : مقصود اين است كه از جملهء بواعث و دواعى گريه و زارى و تضرع و ابتهال و بىقرارى به درگاه جناب بارى جل شأنه خوف و تشويش از عذاب الهى و شدت موت است ، پس بنده ذليل بعد از اعتقاد به اين مراتب چگونه مىتواند كه خائف و ترسان و هائم و هراسان نبوده باشد ، پس بايد بر سبيل دوام ناله و زارى و تضرع و بىقرارى به درگاه جناب بارى جل شأنه نمايد ، تا از فضل و كرم بىمنتهاى خود بنده ذليل را از اين مهالك و عقوبات نجات دهد .
ممكن نيست كسى كه مطلع بر اين امور بوده باشد ، و اعتقاد بر صحت آنها داشته باشد ، خود را از تضرع و ابتهال به درگاه ذو الجلال ضبط تواند نمود ، مگر أوقاتى كه مسجون جنود غفلت و ضلالت ، و محبوس عساكر محنت أهل و عيال بوده باشد .
لكن أفراد انسانى در سلوك به اين طريق مستحسن عقلى و نقلى مختلف الاحوال مىباشند ، هر كس كه اطلاع او بر حقيقت اين امور بيشتر و از عساكر غفلت و جنود سكرت دور تر است ، تضرع و ابتهال و ناله و بىقرارى او در اين باب زيادتر است .
و از اين راه است كه جناب مقنن قوانين عبادت و بندگى و مؤسس أساس تضرع و بىقرارى جناب علي بن الحسين عليهما السّلام در أواسط شب در مقام مناجات به درگاه قاضى الحاجات چنين مىناليده‌اند :
الهي و قد ترى وقوفي و ذل مقامي بين يديك تعلم سريرتي و تطلع على ما في قلبي و ما تصلح به أمر آخرتي و دنياي ، اللهم ان ذكرت الموت و هول المطلع و الوقوف بين يديك نغضتني مطعمي و مشربي و أغصني بريقي و أقلقني عن وسادي و منعني رقادي ، كيف ينام من يخاف بيات ملك الموت في طوارق الليل و طوارق

251