سپس دستور داد هانى را بياورند . او را براى كشتن نزد ابن زياد بردند .
در آن هنگام هانى مىگفت : " كجا هستند مردم مذحج ؟ كجا هستند طايفه من و كجايند خويشان من ؟ " جلاد گفت : " گردنت را جلو بيار ! " گفت : " به خدا قسم در بخشيدن جان سخى نيستم و شما را بر كشتن خود يارى نمىكنم . " غلام ابن زياد - كه او را رشيد مىگفتند - شمشير زد و او را به قتل رسانيد .
در مرثيه مسلم و هانى ، عبد الله بن زبير اسدى اين اشعار را سروده است - و به قولى ، گوينده آن فرزدق است و بعضى گفته اند سليمان حنفى است - و معانى آن اشعار چنين است :
" اگر نمىدانى مرگ چيست ، در بازار كوفه ، هانى و مسلم بن عقيل را ببين . همان مرد شجاعى كه شمشير ، صورتش را مجروح كرد و جوانمرد ديگرى كه پس از كشتنش ، او را از بام قصر بر زمين افكندند . ابن زياد ناپاك ، ايشان را گرفت و صبح روز بعد نقل محافل رهگذران شدند . مىبينى جسدى را كه مرگ ، رنگ آن را دگرگون ساخته است و خونش در هر جا جارى است . جوانمردى كه باحياتر از زنان حيامند و برنده تر از شمشير صيقل زده دو لبه بود . آيا اسماء بن خارجه - كه هانى را نزد ابن زياد برد - بر اسب سوار شود و از كشته شدن ايمن باشد ؟ در صورتى كه طايفه مذحج خون هانى را از او طلبكارند ؟ در آن هنگام ، قبيله مراد اطراف هانى مىگشتند و حال او را از يكديگر مىپرسيدند و مراقب او بودند . اى طايفه مراد ! شما اگر خونخواهى برادر خود ، هانى را نكنيد ، مانند زنان هر جايى اى هستيد كه به پول اندك راضى هستيد . " راوى مىگويد : ابن زياد خبر شهادت مسلم بن عقيل و هانى بن عروه را براى يزيد نوشت . پس از چندى جواب نامه اش آمد . از كارهاى او تشكر كرده و نوشته بود :
" شنيده ام حسين به كوفه مىآيد و تو بايد به مؤاخذه و بازپرسى و كشتن و به زندان افكندن كسانى كه گمان يا تو هم هميارى ايشان با حسين را دارى ، بپردازى . "

79