داشت و نمىتوان آن را توصيف كرد ، در اين مصيبت بسيار مىگريست و ناله و اندوهش بى پايان بود .
از امام صادق ( ع ) روايت شده است كه : زين العابدين ( ع ) چهل سال در مصيبت پدرش گريه كرد ، در حالى كه روزها روزه دار و شبها به عبادت بيدار بود و چون وقت افطار مىرسيد ، خدمتگزارش آب و غذا در برابر او مىنهاد و مىگفت : " آقا جان ! ميل فرماييد . " آن حضرت مىگفت : " چگونه غذا بخورم ، در صورتى كه فرزند رسول خدا ( ص ) گرسنه كشته شد ؟ و چگونه آب بنوشم ، در صورتى كه فرزند رسول خدا ( ص ) لب تشنه كشته شد ؟ " و پيوسته اين سخن را مىگفت و مىگريست ، تا آب و غذا با اشك چشمش مخلوط مىشد . همواره با اين حال بود ، تا از دنيا رفت .
خادم حضرت سجاد ( ع ) نقل مىكند : روزى آن حضرت به صحرا رفت و من از پى او مىرفتم . ديدم پيشانى خود را روى سنگى ناصاف و خشن گذاشته است . من ايستادم ، در حالى كه گريه و ناله او را مىشنيدم و شمردم ، هزار مرتبه گفت : " لا إله إلا الله حقا حقا ، لا إله إلا الله تعبدا ورقا ، لا إله الا الله ايمانا و تصديقا وصدقا . " سپس سر از سجده برداشت . ديدم صورت و محاسنش از اشك چشمش تر شده است . گفتم : " اى مولاى من ! آيا اندوه شما پايانى ندارد ؟ و آيا گريه شما خاتمه پذير نيست ؟ " فرمود : " واى بر تو ! يعقوب بن اسحاق بن ابراهيم ، پيغمبر و پيغمبرزاده و داراى دوازده پسر بود . خداوند يكى از پسران او را از نظرش دور كرد ، از فشار اندوه ، موهاى سرش سپيد شد و از غم ، كمرش خميد و از گريه ، ديدگانش نابينا گرديد ، در صورتى كه پسرش هنوز زنده بود . ولى من به چشم خودم ديدم كه پدر و برادر و هفده تن از اهل بيتم ، همه پيش چشمم كشته شدند و بر روى خاك افتادند ، پس چگونه غم و اندوه من تمام شود و گريه من پايان پذيرد ؟ " مؤلف مىگويد : من اين اشعار را مىخوانم و به آن بزرگواران اشاره مىكنم و مىگويم :

247