هنگامى كه پى مىبرند حيات و بقايشان ، مانع و رادع از تعقيب و ادامه پيروى از مقصد و مرام الهى است ، و زنده ماندنشان ، حايل و مانع بين آنان و اكرام و بخشش الهى مىباشد ، لباسهاى حيات را از تن بيرون مىكنند و درهاى لقاى محبوب را مىكوبند و با بذل جانها و تقديم ارواح خويش ، در طلب و جستجوى اين پيروزى ، متلذذ و كامياب مىگردند و بدنهاى خود را در معرض مخاطرات شمشيرها و نيزه ها و آماج تيرها قرار مىدهند . . .
آرى ، نفوس كربلاييان و طفوفيان براى نيل به اين وصال بزرگ و لقاى با شكوه الهى ، جهت گيرى نموده است ، به حدى كه در استقبال مرگ با همديگر به مسابقه پرداخته اند و نفوس خود را آماج تيرها ، نيزه ها و شمشيرهاى دشمنان قرار داده اند . آنان چقدر زيبنده و شايسته تعريف و توصيف مرحوم سيد مرتضى علم الهدى [1] مىباشند ، آنجا كه اين حماسه سازان را چنين مدح و توصيف مىفرمايد :
" آنان افرادى هستند كه خود را به سرزمين پر حرارت و سوزان افكنده ، و در جوار قرب حضرت حق جا گرفته اند . گويا در منطق آنان ، قاصدان ضرر رسان ، در واقع سود رسان و نافعان هستند ، و قاتلان و كشندگان ، در واقع احياگران و بخشندگان حيات و هستى مىباشند . " اگر نبود امتثال امر و دستور سنت و كتاب ، كه بايد در همچو مواردى لباس عزا و مصيبت بپوشيم ، از آن جهت كه پيشوايان هدايت ما ، توسط ارباب ضلالت و گمراهى به فيض شهادت نايل آمده اند ، و سياه پوشى ما به خاطر از دست دادن اين سعادت بزرگ و از دست رفتن شوق و اشتياق شهادت است ، جا داشت در مقابل اين نعمت بزرگ ( وصال به حق ) لباسهاى شادى و سرور بر تن كنيم و شادمانى نماييم . ولى چون در پوشش لباس مشكى ، رضايت و خشنودى حضرت حق و رضايت و علاقه بندگان نيكوكار وصالح نهفته است ، پس جامه ماتم به تن مىكنيم و با فرو ريختن اشكهاى

[1] سيد مرتضى علم الهدى : على بن حسين بن موسى ، از دانشمندان بزرگ شيعه و پيشواى طالبيان ، در سال 433 ه‌ . ق در بغداد وفات يافت و آثار و تأليفات بسيارى از خود به يادگار گذاشته است كه از آن جمله مىتوان به : امالى ، انتصار ، الشافى في الامامة اشاره كرد .

21