نمودن مردم پست را بر كشته شدن با عزت ، ترجيح دهيم . بدانيد من با وجودى كه يار و ياورم كم است با شما مىجنگم . " در دنباله سخن خود اشعار فروة بن مسيك مرادى را قرائت فرمود : " اگر ما پيروز شويم و دشمن را شكست دهيم ، شگفتى نيست ، زيرا هميشه ما شكست دهنده بوده ايم و اگر مغلوب و كشته شويم ، از جانب ما نبوده است و از راه ترس كشته نشده ايم ، بلكه اجل ما در رسيده و به مقتضاى گردش روزگار ، نوبت پيروزى با دگران بوده است . اگر هيولاى مرگ از در خانه جمعى دور شود ، درب خانه ديگران زانو به زمين خواهد زد . بزرگان قوم من از دست شما دچار مرگ شدند ، آنچنان كه در قرنهاى گذشته مردم دچار مرگ گرديد . اگر پادشاهان در دنيا پاينده مىشدند ، ما نيز پاينده مىبوديم و اگر مردمان بزرگ در دنيا باقى مىماندند ما هم باقى مىمانديم . به آنان كه ما را شماتت مىكنند بگو : به خود آييد و بيهوده شماتت نكنيد ، زيرا همان مرگى كه ما به آن مبتلا شويم ، شما شماتت كنندگان نيز مبتلا خواهيد شد . " پس از خواندن اشعار فوق ، فرمود : " به خدا قسم كه شما پس از كشتن من زياد زندگى نمىكنيد . زندگى شما بيش از اندازه سوار شدن پياده اى [ بر مركب ] نخواهد بود .
روزگار ، به سرعت ، مانند سنگ آسياب ، بر سر شما مىچرخد و شما را چون ميله آسياب در اضطراب مىگيرد . اين خبر را پدرم على ( ع ) از جدم رسول خدا ( ص ) شنيده بود و براى من نقل كرد . اكنون شما تدبير خود را فراهم آوريد و با ياران خود جمع شده ، مشورت كنيد تا امر بر شما پوشيده نماند ، سپس براى كشتن من ، اقدام كنيد و مرا مهلت ندهيد . من بر خداوند توكل نموده ام كه پروردگار من و شماست و هر جنبنده اى در قبضه قدرت او است و همانا پروردگار من بر راه راست است . " پس از خواندن اين خطبه غرا ، به آن سپاه نفرين كرد و فرمود : " خداوندا ! باران رحمتت را از ايشان قطع كن و سالهاى قحطى مانند قحطى زمان يوسف را بر آنان بفرست و غلام ثقفى را بر آنان مسلط كن تا جام تلخ مرگ را بر آنان بنوشاند ، زيرا ايشان به ما دروغ گفتند و ما را فريب دادند . تويى پروردگار ما . بر تو توكل و به سوى تو انابه مىكنيم . بازگشت همه به سوى توست . " سپس پياده شد و اسب رسول خدا را كه نامش " مرتجز " بود طلبيد و ياران خود را براى جنگ آماده كرد .
از امام باقر ( ع ) روايت شده است كه ياران حسين ( ع ) چهل و پنج نفر سوار وصد نفر پياده بودند . روايت ديگرى هم در شمار اصحاب آن حضرت ، موجود است .

125