حسين ( ع ) او را تسلى داد و فرمود : " خواهر جان ! در راه خدا شكيبايى كن ، زيرا ساكنين آسمانها همه فانى مىشوند و اهل زمين همه مىميرند و مردم همه هلاك مىشوند . " سپس فرمود : " اى ام كلثوم و اى زينب و اى فاطمه و اى رباب ! متوجه باشيد وقتى كه من كشته شدم گريبان پاره نكنيد و سيلى به صورت نزنيد و سخنى كه خدا راضى نيست نگوييد . " از طريق ديگرى روايت شده است كه زينب ، دور از حسين ( ع ) ميان زنها و دخترها نشسته بود و چون مضمون اين اشعار را شنيد ، با سر بى مقنعه ، در حالى كه چادرش به زمين كشيده مىشد ، نزد برادر آمد وگفت : " اى كاش مرگ مىآمد و جان مرا مىگرفت . امروز مادرم زهرا و پدرم على و برادرم حسن از دنيا رفتند . اى جانشين گذشتگان و اى پناه بازماندگان ! " حسين ( ع ) به سوى او نگريست و فرمود : " خواهر جان ! شيطان حلم تو را از بين نبرد . " زينب گفت : " پدر و مادرم فداى تو باد ! آيا كشته مىشوى ؟ " حسين ( ع ) غم و اندوه را در دل پنهان كرد و اشك از ديدگانش جارى شد و فرمود : " لو ترك القطا ليلا ، لنام " يعنى : اگر صيادان پرنده اى را كه " قطا " ناميده مىشود به حال خود مىگذاشتند ، در آشيانه خود مىخوابيد . ( كنايه از اين كه اگر بنى اميه مرا راحت مىگذاشتند ، از مدينه بيرون نمىآمدم ) .
زينب اين سخن را شنيد وگفت : " واويلا ، برادر جان ! آيا خودت را گرفتار دشمن و مقهور آنها مىدانى و از زندگانى مأيوسى ؟ اين موضوع بيشتر دلم را مىسوزاند و [ اين زخم بر قلب من عميق تر و ] تحمل آن بر من بسيار سخت است . " سپس دست زد و گريبان خود را پاره كرد و بيهوش شد و روى زمين افتاد .
حسين ( ع ) برخاست و آب بر روى و صورت خواهرش زينب ( س ) پاشيد تا به هوش آمد و با تلاش خود او را تسلى داد و مصيبت جدش رسول خدا ( ص ) و پدرش على ( ع ) را به ياد او آورد تا شهادت خود را كوچك جلوه دهد و او آرام شود .

105