حر و يارانش سر راه حسين ( ع ) را گرفتند و او را از رفتن منع كردند .
حضرت فرمود : " مگر تو نگفتى كه راه خود را بگردانيم و به راهى برويم كه غير از راه كوفه و مدينه باشد ؟ " گفت : " بلى ، و ليكن نامه امير عبيدالله به من رسيده و در آن نامه مرا امر كرده است بر تو سخت گيرى كنم ، و جاسوسى بر من گماشته كه دستورات او را اجرا نمايم . " پس از آن ، حسين ( ع ) ميان اصحاب خود بر پا ايستاد . حمد و ثناى الهى نمود و درود بر جدش رسول خدا ( ص ) فرستاد و سپس فرمود :
" اى مردم ! شما آنچه را كه براى ما پيش آمده است مىبينيد . به راستى دنيا تغيير نموده و زشتىهاى خود را آشكار ساخته و از نيكيهايش روى گردانده است و پيوسته بر خلاف مراد انسان عمل مىنمايد . ولى از دنيا چيزى باقى نمانده است مگر مقدار كمى به اندازه قطراتى كه پس از ريختن آب در ظرف مىماند وجز يك زندگى پست كه مانند زمين شوره زار است . مگر نمىبينيد به حق عمل نمىشود و از باطل جلوگيرى نمىگردد و نتيجه آن ، اين است كه مؤمن ، خواستار شهادت در راه حق مىشود و به راستى مرگ را بجز سعادت ، و زندگى با ستمكاران را جز ملالت و سختى نمىبينم .
نوع مردم ، برده و بنده دنيا هستند ونام دين را تنها بر زبان مىرانند تا روزى كه زندگيشان بر وفق مراد باشد ، از دين دم مىزنند ، ولى اگر در محاصره بلاها قرار گيرند و به بوته آزمايش درآيند ، معلوم مىشود كه دين داران حقيقى تعدادشان اندك است . " آنگاه زهير بن قين برخاست وگفت : " يا بن رسول الله ! ما سخنان تو را شنيديم . اين دنياى فانى نزد ما ارزشى ندارد . اگر هم دنيا پايدار بود و ما در آن جاويدان بوديم ، كشته شدن در راه تو را بر آن زندگى هميشگى دنيا ترجيح مىداديم . " بعد از او هلال بن نافع بجلى ايستاد وگفت : " به خدا قسم ما از شهادت و مرگ باكى نداريم و بر همان نيت و بصيرت خود ، باقى هستيم . با دوستان تو دوست و با دشمنانت دشمنيم . " پس از او برير بن خضير برخاست وگفت : " اى پسر پيغمبر ! به خدا قسم ، خداوند به وجود تو بر ما منت گذاشت كه براى يارى تو بجنگيم و بدنهاى ما در راه تو قطعه قطعه شود و در عوض ، جدت ، روز قيامت شفيع ما باشد . "

101