از سخنان امام محمّد تقى عليه السّلام [1] ( 111 ) 1 - آن كه در تكفّل خداوند است چگونه درماند و آن كه خداوند در پى اوست چگونه بگريزد ؟ !
( 112 ) 2 - آن كه به غير خدا روى آورد ، خداوند به همو واگذارش كند .
( 113 ) 3 - كسى كه ناآگاهانه عمل مىكند ، آن چه تباه مىگرداند بيش از آن است كه به سامان مىآورد .
( 114 ) 4 - با دلها آهنگ خدا كردن ، رساتر از زحمت دادن اعضا با اعمال است .

[1] . امام محمّد تقى در دهم ماه رجب ، سال 195 هجرى در مدينه به دنيا آمد و در آخر ماه ذى القعده سال 220 در سن 25 سالگى در بغداد رحلت كرد و در كاظمين كنار جدّش ، امام كاظم به خاك سپرده شد . پدر بزرگوارشان امام رضا عليه السّلام و مادرشان ، سبيكه نام داشت . لقب ديگر حضرت ، « جواد » و كنيهء ايشان « ابو جعفر » است . امام فرزندان فراوانى نداشته‌اند . دورهء امامت حضرت 17 سال و مقارن با حكومت مأمون و معتصم عباسى بود . مأمون امام را فراخواند و دخترش را به عقد ايشان درآورد . با مرگ مأمون امام به مدينه بازگشت ولى معتصم در باره ايشان را به بغداد طلبيد . مباحثهء امام با يحيى بن اكثم ، در حضور مأمون و تفوق علمى حضرت كه در سالهاى نوجوانى بسر مىبردند از فرازهاى بسيار درخشان زندگى ايشان مىباشد . برخى از سخنان و مكاتبات ايشان در « كتب اربعه » و « نزهة الناظر » آمده است .

39