دست خود مى گرفت و به سوى خود مى كشيد و او را مى كشت ، و بسا كمر او را مى گرفت و به هوا بلند مى كرد ، و بسا در پى اسب نر در حال دويدن مى دويد و او را باز مى گردانيد . [1] 3 - امام صادق عليه السلام در حديثى فرمود : فاطمه بنت اسد - رضي الله عنها - ( مادر اميرمؤمنان عليه السلام ) گويد : او را بستم و در قنداق پيچيدم ولى آن را پاره كرد ، سپس در دو قنداق و سه و چهار و پنج و شش قنداق كه برخى از آنها از چرم و حرير بود پيچيدم باز هم همه را پاره كرد ، و گفت : مادر ، دست مرا نبند كه من محتاجم هنگام ذكر پروردگار خود انگشتانم را به راست و چپ حركت دهم و اظهار عجز و نياز به درگاه خدا كنم . [2] 4 - على عليه السلام در گهواره بود و دستش بسته ، ناگاه مارى را ديد كه به سوى او در حركت است ، از جاى جنبيد و دست خود را از بند در آورد و گلوى مار را با پنجه خود فشرد به حدى كه پنجه اش در گلوى مار فرو رفت و همين طور او را فشرد و نگه داشت تا مرد . چون مادرش اين را بديد فرياد و استغاثه كرد ، اهل خانه و همسايگان جمع شدند ، آن گاه مادرش گفت : تو به سان حيدره ( شير ژيان ) هستى . [3] علامه در علم لغت ابن منظور گويد : حيدره يعنى شير . ازهرى از ابو العباس احمد بن يحيى نقل كرده است كه راويان اختلاف ندارند در اين كه اين ابيات از على بن ابى طالب - رضى الله عنه - است :
انا الذى سمتنى امى حيدرة * كليث غابات غليظ القصرة اكيلكم بالسيف كيل السندرة

[1] - بحار الانوار 41 / 275 .
[2] - همان .
[3] - همان .

730