آنان است ) .
( به ويژه ابو الحسن على كه در جنگ مقامى هول انگيز دارد ) .
( على مرواريد و طلاى ناب است و ساير مردم همه خاكند ) .
( گويى نوك تيز نيزه او خاطره اى است كه هيچ گاه از دلها بيرون نمى رود ) .
( و شمشير او مانند بيعتش در غدير خم بر گردن آن قوم جاى گرفته است ) .
( اگر از دشمنان على بيزارى نجويى هرگز از ثواب محبت او بهره اى نخواهى داشت ) .
( هم اوست كه در شب در محراب بس مى گريست و در وقت جديت كارزار شاد و خندان بود ) .
( آنان ( او و خاندانش ) همان خبر بزرگ ( در سوره نبأ ) و كشتى نوح وباب خدايند ، و ديگر سخنى نيست ) .
علامه امينى رحمه الله گويد : صحيح تر آن است كه اين قصيده از آن همين ناشى است چنان كه ابن شهرآشوب بدان تصريح دارد . [1] برخى از ابيات اين قصيده در يكى از مطبوعات به صورت تحريف شده و تغيير يافته آمده ، اينك بنگر تا حقيقت روشن شود . ابن خلكان آن را چنين آورده :
وصارمه لبغتته كنجم * مقاصدها من الخلق الرقاب [2] ( و شمشيرش از آن رو كه ناگهان فرود مى آيد به سان ستاره اى است كه مقصدش گردن خلايق است ) .
بنگر كه چگونه تحريف شده و ( كبيعته بخم ) به ( لبغتته كنجم ) تغيير يافته است .

[1] - الغدير 4 / 27 .
[2] - وفيات الاعيان 3 / 52 ، تحقيق محمد محيى الدين عبد الحميد .

678