خط حضرت چنين نوشته بود : ( دست وى به خاطر برداشتن كفن از داخل حرز بايد قطع شود . و صد دينار به خاطر بريدن سر ميت از وى گرفته شود ، زيرا اين ميت به منزله جنين در شكم مادر است كه هنوز روح در او دميده نشده باشد ، پس بيست دينار براى نطفه ، بيست دينار براى علقه ، بيست دينار براى مضغه ، بيست دينار براى گوشت و بيست دينار براى آن كه خلقتش تمام شده بود ، و اگر روح داشت همه هزار دينار را از او مى گرفتيم . البته بايد وارثان ميت چيزى از اين پولها را نگيرند بلكه بايد آنها را از سوى ميت صدقه داد يا حج گزارد يا در راه جهاد مصرف نمود ، زيرا اين مصيبت پس از مرگ بر جسم او وارد شده ( و متعلق به خود او است نه وارثانش ) .
من با مشاهده اين امور فورا به كاروانسرا رفتم و مال و اجناس را نزد امام عليه السلام بردم و در خدمت حضرت ماندم و ايشان در آن سال حج گزارد و من هم در همان كاروان بودم ، روزى در خيمه آن حضرت و روزى در خيمه پدرش بودم .
سپس به خراسان بازگشتم ، مردم به استقبال من آمدند وشطيطه هم در ميان آنها بود . همگى بر من سلام كردند ، من در ميان آن جمع رو به شطيطه كرده و در حضور همه داستان را باز گفتم و آن پارچه و درهمها ( ى امام ) را به او دادم ، نزديك بود از خوشحالى زهره اش بتركد ، و به آن شهر از شيعيان كسى داخل نشد جز آن كه به منزلت او حسد يا غبطه مى برد . من آن جزوه را به آنان دادم ، آنها مهرها را شكستند و پاسخها را در زير پرسشهاى خود يافتند .
شطيطه نوزده روز زنده بود و سپس درگذشت - خدايش رحمت كند - .
شيعيان براى نماز بر او ازدحام كردند ، آن گاه حضرت ابو الحسن عليه السلام را بر شترى اصيل و نجيب ديدم كه از آن فرود آمد و لگامش به دست گرفت و همراه آن جماعت بر آن زن نماز گزارد ، و در هنگام سرازير كردن او در قبر حضور داشت و قدرى از تربت قبر امام ابو عبد الله الحسين عليه السلام در قبر او پاشيد . چون از كار او

548