است [1] .
جابربن يزيد جعفى درباره اين آيه از امام صادق عليه السلام پرسيد ، امام فرمود :
خداى سبحان چون ابراهيم عليه السلام را آفريد پرده از ديده اش برداشت ، ابراهيم عليه السلام نگاه كرد و نورى را در كنار عرش ديد ، گفت : خداوندا ! اين نور چيست ؟ ندا آمد : اين نور محمد صلى الله عليه و آله و سلم برگزيده من از ميان آفريدگان من است . ابراهيم نور ديگرى را در كنار آن ديد ، گفت : خداوندا ! اين نور چيست ؟ ندا آمد : اين نور على بن ابى طالب ياور دين من است . آن گاه سه نور ديگر در كنار آنها ديد ، از آنها پرسيد ، ندا آمد : اين نور فاطمه است كه دوستان خود را از آتش دوزخ بريده است ، و نور دو فرزند او حسن و حسين است . ابراهيم گفت : خداوندا ! نه نور ديگر مى بينم كه گردا گرد اين نورها را گرفته اند ، ندا آمد : اى ابراهيم ، اينان امامان از نسل على و فاطمه اند . ابراهيم گفت : خداوندا ! به حق اين پنج تن سوگند كه آن نه نفر را به من معرفى كن كه آنان كيستند ؟ ندا آمد : اول آنان على بن الحسين ، و پسرش محمد ، و پسر او جعفر ، و پسر او موسى ، و پسر او على ، و پسر او محمد ، و پسر او على ، و پسر او حسن و پسر او حجت قائم ( عليهم السلام ) است .
ابراهيم گفت : خداى من و سرور من ! انوار ديگرى كه شمار آنها را كسى جز تو نمى داند مى بينم كه پيرامون آنان حلقه زده اند ؟ ندا آمد : اى ابراهيم ، آنان شيعيان آن امامان ، شيعيان امير مؤمنان على بن ابى طالب عليه السلام اند . ابراهيم گفت : شيعيان او از چه راه شناخته مى شوند ؟ فرمود : به پنجاه و يك ركعت نماز در شبانه روز ، بلند گفتن بسم الله الرحمن الرحيم ، خواندن قنوت قبل از ركوع و انگشتر در دست راست كردن . اينجا بود كه ابراهيم گفت : خداوندا ! مرا از شيعيان امير مؤمنان قرار

[1] - تفسير برهان 4 / 20 .

260