( هيچ گاه از مصائبى كه بر سرم آمد دلم نسوخت آن گونه كه براى كودكان صغير دلسوخته ام ) .
( زيرا پدرشان كه در مشكلات و در سفر وحضر آنان را سرپرستى مى نمود از دنيا رفته است ) .
آن گاه دست مبارك بر صورتم كشيد و در جا چشمانم باز شد و نور آن به قدرى است كه - به خدا سوگند اى برادرزاده - شتر فرارى را در شب تاريك مى توانم ببينم ، و همه اينها به بركت اميرمؤمنان على بن ابى طالب عليه السلام است . آن گاه حضرتش چيزى از بيت المال به مادرم داد و از ما دلجويى نمود و بازگشت .
عبد الواحد گويد : با شنيدن اين سخنان به سوى كيسه پول خود رفته چندى از دينارهاى خرجى خود را به او دادم و گفتم : اى دختر اين را بگير و در اين اوقات كمك خرج خود ساز . گفت : اى مرد ، از من دور شو كه بهترين گذشتگان ما را به بهترين بازماندگان سپرده است ، به خدا سوگند كه ما امروز در شمار عيالات حسن بن على عليه السلام هستيم . سپس بازگشت و شروع كرد به خواندن اين اشعار :
ماينط حب علي في خناق فتى * إلا له شهدت بالنعمة النعم ولا له قدم زل الزمان به * إلا له اثبتت من بعدها قدم ماسرني أن أكن من غير شيعته * لو أن لي ماحوته العرب والعجم [1] ( دوستى على با قلب هيچ جوانى پيوند نخورد جز آن كه گواه بهترين نعمت براى او است ) .
( و هيچ گاه گامى از او در زمانه نلغزد جز آن كه گام ديگرش استوار بماند ) .
( هرگز دوست نداشتم كه از غير شيعيان او باشم گرچه همه داراييهاى عرب و عجم از آن من باشد ) .

[1] - اربعين شيخ منتجب الدين / 75 - 76 .

195