آنها را از حجتها و دليلهاى ديني قديما و جديدا جدا نمىكنند مگر علماى بد پس در راه آخرت مىايستند و مردم را منع مىكنند از پيمودن و رسيدن به آن و آنها را به شك مىاندازند . مثال اين مطلب مانند مردى است كه تشنه باشد پس ظرف آبى را ببيند كه مملوّ از آب باشد پس قصد آشاميدن از آن آب كند . مردى گويد : دست خود را در آن مكن كه أفعى در آن مىباشد و تو را نيش مىزند و اين ظرف را پر از سمّ كرده است . پس آن تشنه كنار مىرود . ولى آن مردى كه أو را منع مىكرد شروع مىكند دست خود را در آن آب فروبردن و خوردن . آن مرد تشنه مىگويد : اگر در اين آب سمّ بود أو دستش را داخل آن نمىكرد . همچنين است حال مردم با علماى بد ، آنها را از دنيا بر حذر مىدارند و خود آنها در آن رغبت و ميل مىكنند و مردم را منع مىكنند از داخل شدن بر حكام جور و احترام گذاشتن به آنها و خود داخل مىشوند و آنها را تعظيم و احترام مىكنند و آنها را مدح مىكنند و كارهاى آنها را مىستايند و به آنها وعدهء سلامتى مىدهند . بلكه بالاتر به آنها مىگويند براي شما خوابهاى خوب ديده‌ايم كه داراى منزلهاى نيكو هستيد و مورد قبول مىباشيد . پس با اين حرفها آنها را به فتنه مىاندازند و مغرور مىكنند . و فرمايش حق تعالى را فراموش كرده‌اند كه مىفرمايد : به درستى كه نيكان در نعمتها هستند و بدان در عذاب . و اين فرمايش حق تعالى را كه : نيست براي ظالمان دوستى و نه شفيع كه أطاعت شود . و نيز مىفرمايد : روزى كه ظالم پشت دست خود را به دندان مىگزد . و همچنين اين فرمايش را كه

274