< شعر > قد اسائت كل الاسائة فاللَّهمّ صفحا عنا و عفوا عفوا < / شعر > أبو العتاهيّه داخل شد بر أبو نواس در مرضى كه در آن مرد پس گفت چگونه خود را مىيابى ؟ أبو نواس در جواب شعري گفت : كه ذكر شد و ترجمه اش اين است : چه بسا در حال بىنيازى به پستى و بلندى رسيدم . و مىبينم اعضاى من يكى پس از ديگرى مىميرد . همهء كوشش من در أطاعت از نفس طي شد و در حال خستگى و سستى به ياد عبادت خدا افتادم . هيچ ساعتي از عمر من نمىرود مگر اين كه با تلخىهاى خود جزوى از من را ناقص مىكند . به تحقيق بد كردم به نهايت بدى خدايا از من درگذر و ما را مشمول عفو خود بفرما . و قال الآخر :
< شعر > يمدّ المنى للمرء آمال نفسه و سهم الرّدى من لحظ عينيه قد نزع لمن يجمع المال البخيل و قد أرى مصارع من قد كان بالأمس قد جمع < / شعر > آرزوها شخص را به دنبال خواهشهاى دل مىكشاند . و حال آن كه تير پستى از مقابل چشم أو گذر مىكند . براي چه كس بخيل مال جمع مىكند و حال آن كه قبرهاى كساني را مىبيند كه ديروز با أو بودند و جمع كردند و گذاشتند و رفتند .

160