و كسى كه دنيا و مكر و خدعهء أو را با اهلش دانست به أو بىميل و بىرغبت مىشود . و به تحقيق كه مؤمن داراى لهو و لعب نيست و از خود و عاقبت كار خود غافل نمىشود . و جز اين نيست كه همّت أو فكر كردن و عبرت گرفتن است . و شعار أو ذكر است . در هر حال ايستاده و نشسته گفتار أو ذكر است و سكوت أو فكر است و نظر و نگاه أو عبرت است . زيرا مىداند كه هر صبح و شام يكى از سه خطر متوجّه اوست : يا بلايى نازل مىشود يا نعمتي از أو گرفته مىشود يا مرگ أو را غافلگير مىكند . و به تحقيق كه ياد مرگ عيش هر عاقل را مكدّر كرده است . پس عجب است از قومي كه در بين آنها بانگ كوچ كردن زده شده و آنها غافلند از برداشتن توشه و خرجى براي اين راه دور و دراز و حال آن كه مىداند هر سفري را خرجى لازم است ، آخر آنها به أول آنها ملحق مىشوند و آنها در حال بازى و فراموشى به سر مىبرند .
روايت شده در ذيل اين آيهء شريفه : در حال كودكى مقام نبوّت و پيغمبرى به حضرت يحيى داديم ، آن بزرگوار در سن هفت سالگى بود . أطفال به أو گفتند بيا با ما بازى كن حضرت يحيى - عليه السّلام - در جواب أطفال فرمود : خلقت ما براي بازى نيست .
و قال أمير المؤمنين عليه السّلام في قول الله تعالى : * ( وَلا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيا ) * ، [1] قال : لا تنس صحّتك و قوتك و شبابك و غناك و نشاطك ان تطلب الآخرة .

[1] سورهء قصص ، آيهء 77 .

103