كه نسبت به ذكر حقّ مرتكب گشته و از آن غفلت ورزيده است .
يكى ديگر از نشانه‌هاى معرفت ، محبت به خداست ، و چون محبّت خداشناس به حدّ كمال برسد ، همه چيز را خدايى مىشنود و مىبيند و راه مىرود و كارها را بر همان اساس انجام مىدهد .
پيامبر صلَّى الله عليه و آله و سلم فرمود : آنگاه كه خدا بنده‌اى را دوست [1] بدارد ، به جبرئيل و ساير فرشتگان فرمان مىدهد كه فلان بنده‌ام را دوست بداريد ، زيرا من او را دوست دارم و او را در زمين محبوب دلها مىگرداند ، و شرف دنيا و آخرت را به ايشان مىدهد ، و با كسى محشور مىشود كه او را دوست مىدارد . [2] و اگر كسى ادعاى محبت خدا كند ، و به فرمانش عمل نكند و از نهى او دورى ننمايد ، دروغ مىگويد ، زيرا دوست حقيقى دوست خود را هيچ گاه فراموش نمىكند ، وظيفهء بندگى ايجاب مىكند كه همهء امور را به او محول سازد ، حتى اگر بين ماندن در دنيا و لقاى خداوند مردد ، مانده بايد بگويد ، خدايا تو امر بهتر را برايم اختيار كن . [3] پاسخ داود عليه السّلام به وحى خدا روايت است كه روزى داود عليه السّلام به تنهايى رو به بيابان نهاد [4] ، و خدا به او وحى كرد كه اى داود تو را تنها مىبينم ؟ عرض كرد خدايا شوق ديدارت ميان من و تو حايل گشته ، سپس خدا به او وحى كرد كه به ميان مردم باز گردد ، زيرا اگر بندهء گناهكارى را هدايت كنى و او را از گناه بازداشتى ، تو را جزء بندگان

[1] علَّامه شعرانى : محبت خدا مثل محبت ما حالت نفسانى نيست و غضب او عقاب و اراده‌اش فعل اوست .
[2] قال النبى صلَّى اللَّه عليه و آله و سلم : المرء مع من احبّ .
[3] يا ربّ اختر لي احبّ الامرين اليك .
[4] علَّامه شعرانى : اصحر من اتى الصحرا .

450