زيرا اگر شناخت نباشد ، ممكن است ، در اثر اشتباه ، با ولىّ و دوست او دشمنى كند و يا دشمنى را دوست بدارد ، و با اين وصف از راه ولايت ، و بلكه ايمان خارج گردد .
و همهء اين موارد به‌طور مشروح در كتاب خدا و سنّت پيامبر صلَّى الله عليه و آله و سلم بيان شده و در كتابهاى مربوطه مذكور است .
سزاوار است كه : عاقل تعهّد و تمسّك به رشته‌هاى [1] ايمان پيدا كند و خود را به زيور اهل ولايت ، زينت دهد ، و هر كس بخواهد چنين باشد ، بايد زبانش را به ذكر و قلبش را به فكر ملتزم سازد و از دنيا پرستان دورى گزيند و با عالمان صالح مجالست داشته باشد ، و راه صالحين را در پيش گيرد و به آنان اقتدا كند و دنياپرستى را كنار بگذارد و در زندگى به مقدار اندك اكتفا نمايد ، و با اعمال نيك و نماز شب و خدمت به برادران و رفع نيازشان و تردّد با ايشان و مقدّم داشتن آنها بر خويشتن ، [2] به خداوند تقرّب جويد .
در حدّ مقدور ، روزه‌ها ( ى مستحبّى ) بگيرد و شكم را از مال حرام و زبان را از زيادى كلام حفظ كند ، و بداند كه خداوند او را دوست مىدارد ، همان گونه كه او خدا را دوست دارد .
در اين باره مىفرمايد :
* ( وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ ) * [3] : او صالحان را دوست مىدارد .

[1] علَّامه شعرانى : عرى جمع عروه است و آن ريسمانى است كه ظرفها را با آن بالا مىبرند .
[2] علَّامه شعرانى : ايثار اخوانه على نفسه يعنى ديگران را بر خود مقدّم داشتن .
[3] اعراف / 196

381