حضرت صادق عليه السّلام فرمود : [1] دنيا در نظر من ، مانند مردار است ، كه تا ناچار نشوم از آن نمىخورم .
اى « حفص » [2] بدان كه خداى متعال ، مىداند و مىبيند ، بندگانش چه مىكنند و به كجاها مىروند ، ولى با علمى كه به آيندهء آنها دارد ؛ در بارهء آنها نسبت به اعمال زشتشان صبر مىكند ، و كسى در گرفتن انتقام شتاب مىكند ، كه بترسد قدرتش از دست رود ، پس با اين حساب از تأخير عقوبت مغرور نگردى ، سپس اين آيه را تلاوت نمود :
* ( تِلْكَ الدَّارُ الآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذِينَ لا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الأَرْضِ وَلا فَساداً وَالْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ ) * [3] : بهشت جاودان و آخرت را براى كسانى كه در زمين برترى نطلبند و فساد نكنند قرار داديم .
سپس آن حضرت با چشم گريان اضافه نمود : با وجود اين آيه آرزوها نابودند ، به خدا سوگند ، خوبان رستگارند و بدان زيانكار ، آيا مىدانى خوبان چه كسانى هستند ؟ كسانى هستند كه در نهان و آشكار از خدا مىترسند و از كارهاى حرام پرهيز دارند و به واسطهء انجام اعمال شايسته ، به خدا تقرّب مىجويند .
اى حفص ! كسى كه دانش بياموزد و به آن عمل نمايد ، در عالم ملكوت جزء بزرگان نوشته مىشود ، و داناترين مردم به خدا ، كسى است كه بيشتر از

[1] قال الصادق عليه السّلام : ما الدنيا عندى الَّا بمنزلة الميتة اذا اضطررت اليها اكلت منها .
[2] علَّامه شعرانى : پس از تحقيق بسيار اين حفص را نشناختم .
[3] قصص / 82

271