حضرت امير عليه السّلام فرمود : [1] كسى كه مال مؤمن را به صورت حرام بخورد ، شيعهء من نيست ، و كسى كه چنين باشد ( و مال مسلمان را از راه ربا و رشوه و ستم بگيرد ) فريب دنيا را خورده و با غرور مىميرد و در روز قيامت به كسانى كه اهل سعادتاند و داخل بهشت مىشوند ، مىگويد : مگر من با شما نبودم ؟
گويند : آرى اما تو خود را فريب دادى و ستم كردى و گرفتار شك شدى و آرزوها فريبت داد ، تا اينكه فرمان پروردگارت رسيد و در حال غرور به خدا ، مردى و اينك عذرى از جانب تو و كافران پذيرفته نيست .
( و اين بيان مىرساند كه اين گروه ، كافر نبوده‌اند بلكه مسلمان ظالم بوده‌اند ) .

[1] قال علىّ عليه السّلام : ليس من شيعتى من اكل مال المؤمن حراما انّما يعيش صاحب هذا الحال مفتونا و يموت مغرورا و يقول يوم القيامة لمن دخل الجنّة من اهل السّعادة هو و امثاله * ( أَلَمْ نَكُنْ مَعَكُمْ ؟ قالُوا بَلى وَلكِنَّكُمْ فَتَنْتُمْ أَنْفُسَكُمْ وَتَرَبَّصْتُمْ وَارْتَبْتُمْ وَغَرَّتْكُمُ الأَمانِيُّ حَتَّى جاءَ أَمْرُ اللَّه وَغَرَّكُمْ بِاللَّه الْغَرُورُ فَالْيَوْمَ لا يُؤْخَذُ مِنْكُمْ فِدْيَةٌ وَلا مِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا .

173