فرشهاى نرم منشين زيرا كه نفس سرچشمه ى تمام شرور و رفيق تمام بديهاست تو او را بطرف بندگى خدا ميكشانى او ترا بسوى نافرمانى خدا ميبرد و در اطاعت خدا با تو مخالف ميكند و پيروى ترا در آنچه كه خوش ندارى ميكند و هر گاه سير شدى سركشى ميكند و زمانى كه گرسنه شدى شكايت مىنمايد و خشمگين مىشود هر گاه كه تهى دست شوى گردنكشى ميكند هر گاه بىنياز شوى فراموش ميكند هر گاه بزرگ شوى غافل مىشود و ايمن باشد و اين نفس رفيق شيطان است و مثل نفس مانند شتر مرغ است زياد ميخورد و پرواز نمىكند و مانند خرزهره است كه رنگ خوب و مزه ى تلخ دارد .
يا احمد دنيا و اهلش را دشمن بدار آخرت و اهلش را دوست بدار عرضكرد اهل دنيا و آخرت كيست ؟
فرمود اهل دنيا كسى است كه خنده اش زياد و خواب و خشمش فراوان باشد ولى راضى بقضاى الهى نيست بكسى كه بدى ميكند از او پوزش طلب نمىكند و اگر كسى هم از او پوزش طلبد نمىپذيرد هنگام اطاعت خدا كسل است و هنگام نافرمانى خدا قهرمانست آرزويش دور و دراز ، مرگش نزديك . نفسش را بازجوئى نميكند ، بهره اش اندك و سخن گفتنش زياد ، ترس و بيمش كم سرورش زياد است و همانا مردم دنيا سپاسگزار نيستند ، بر گرفتاريها شكيبا نباشند مردم زياد در پيش آنان ناچيزند . خودستائى ميكنند بكارى كه انجام نداده‌اند مردم را دعوت مىكنند بكردارى كه خودشان انجام نمىدهند سخنى را ميگويند كه خود تمام نمىكنند و ذكر مرا باندازه ى ساير مردم

466