بلاها ، تنگى معاش ، و زندگى ، فقر و تهى دستى ، بسوى كسى كه بلا و گرفتارى او بزرگتر و سختتر از خودش ميباشد پس آن بلا براى او نعمت ميگردد و در اعمال خير و كردار نيكو نگاه كند بعمل كسى كه از او عملش بيشتر و بالاتر است تا كردار خود را اندك شمارد و نفسش را سرزنش كند و وادار كند بر انجام دادن عمل كسى كه عمل او بيشتر است و بالاتر ، اين چنين ميباشد كسى كه اراده ى اصلاح نفس و بزرگى صبر و اندك شمردن غصه را دارد .
حضرت امير المؤمنين عليه السّلام فرمود : كه صبر و شكيبائى نسبت بايمان بمنزله سر است در بدن انسان و كسى كه صبر ندارد ايمان ندارد و فرمود ما صبر بر طاعت خدا را آسانتر ديديم از صبر بر عذاب خدا و نيز فرمود : صبر و شكيبائى كنيد بر عملى كه نياز و احتياج بثواب و پاداش آن عمل داريد و صبر كنيد از عملى كه شما بر عذاب آن طاقت نداريد و حقيقت صبر و شكيبائى اينست كه هنگام مصيبت غصه‌ها را قطره قطره بنوشى و بلاها و مصيبتهاى بزرگ را بدوش بكشى و منتها پايه صبر اين است كه فرقى بين نعمت و مشقت نگذارد بلكه محنت و مشقت را بر نعمت ترجيح دهد بواسطه ى علمى كه بعاقبت خوب كارش دارد اما تصبر اين است كه در پيشگاه بلا آرامش خاطر داشته باشد با اينكه سنگينى مصيبت و مشقت را هم بدوش ميكشد مصنف كتاب چنين فرموده :
< شعر > صبرت و لم اطلع هواى على صبرى و اخفيت ما بى منك عن موضع الصبر مخافة ان يشكوا ضميرى صبابتى الى دمعتى سرا فيجرى و لا ادرى < / شعر > بر مصيبتها صبر كردم ولى نفسم را بر صبر و شكيبائى خود

305