< شعر > ( من خاف من سكرة المنايا لم يدر ما لذة الرقاد ( قد بلغ الزرع منتهاه لا بدّ للزّرع من حصاد < / شعر > هر كس از سختى جان كندن بترسد لذّتى از خواب خود نميبرد .
كشت هنگام دروش رسيده ناچار است كشت از درو شدن .
پس بيدار شو اى برادر از خواب گرانت كه بيشترى از عمر تو در بىخبرى و خواب گذشت فراموش مكن از بندگى خدا در آنچه كه از عمرت باقيمانده تا پايان كارت بخوبى بپايان رسد غنيمت بشمار چند روز مانده ى از عمر را و بىخبر مباش ، پشيمان خواهى شد كه خدا روز رستاخيز را روز اندوه و پشيمانى نام نهاده و در جاى ديگر روز تغابن و ضرر نام نهاده .
از نبى اكرم روايت شده كه فرموده : آفريده اى نيست مگر اينكه روز قيامت پشيمان مىشود ولى پشيمانى او را فايده اى ندهد امّا خوشبخت زمانى كه مىبيند بهشت و آنچه را كه خداى تعالى براى پرهيزكاران وعده فرموده پشيمان مىشود زيرا كه او عملى مانند كردار متقين و پرهيزكاران ندارد و آرزو ميكند عبادت بيشترى از عبادت ايشان تا به پايه ى بلند از مقام آنان برسد در فردوس اعلى و اگر از بدبختها باشد زمانى كه شعله‌هاى آتش و آنچه را كه خدا از عذاب دردناك در دوزخ وعده كرده به بيند فرياد ميكشد و پشيمان مىشود هنگامى كه نميتواند گناه را ريشه كن كند تا سالم بماند از آنچه كه در آن گرفتار است پس اين است اندوه و غصه و درد بزرگ .
هان اى برادر عمل را از سر بگير اشك را جارى كن بر حال

217