تعالى كه ميفرمايد : * ( وَقَدْ بَلَغْتُ مِنَ الْكِبَرِ عِتِيًّا ) * [1] و بدرستى كه از پيرى در نهايت ناتوانى رسيده‌ام يعنى از شصت سال تجاوز كردم .
و روايت شده كه فرياد ميزند اى مردمان شصت ساله خود را در شما مردگان بياوريد و گروهى از بزرگان گفته‌اند همانا كسى كه خود را باول شصت سال برساند مرگ او نزديك مىشود و بعضى از شاعران چنين سروده‌اند :
< شعر > تزوّد من الدنيا فانك لا تبقى و خذ صفوها لمّا صفت ودع الزّلقا و لا تأمنن الدهر انى امنته و لم يبق لى خلَّا و لم يبق لى خلفا < / شعر > و ديگرى گفته است < شعر > تزوّد من الدنيا فانك راحل و بادر فان الموت لا شكّ نازل و انّ امرء قد عاش ستين حجة و لم يتزوّد للمعاد فجاهل < / شعر > 1 - از سراى دنيا توشه برگير زيرا كه در آن باقى نمىمانى و خوشيهايش را بگير ولى لغزشش را واگذار .
2 - و از روزگار ايمن مباش ، همانا من خويش را ايمن دانستم كه نه دوست و نه جانشينى برايم باقى گذارد .
3 - زاد و توشه از دنيا بردار زيرا كه تو كوچكننده اى و شتاب

[1] مريم 9 .

100