سرشارى كه عايدش شده بود ، از سفر شام بازگشت و خديجه هم حقى كه براى آن حضرت مقرر داشته بود ، دو برابر آنرا به وى ، تقديم كرد .
[ الاصابة 1 / قسم 3 / 181 ] « هيثم بن عدى » در « الاخبار » خود ، از « سعيد بن عاص » نقل كرده است ، در روز جنگ بدر كه « أبو العاص بن سعيد بن عاص » كشته شد ، در آن هنگام ، من در دامن عمويم ، « ابان بن سعيد بن عاص » ، و تحت كفالت او بودم . « ابان » به عنوان خريد و فروش و بازرگانى به شام رفت و مدت يك سال سفرش به طول انجاميد . معمول وى آن بود همواره نسبت به رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله ناسزا مىگفت ؛ پس از بازگشت از سفر شام ، نخستين سؤالش آن بود كه : محمد چه كرد ؟ عمويم « عبد الله » گفت : وى در بهترين عزّت و ارجمندى به سر مىبرد و كارش بالا گرفته است ! « ابان » سكوت كرد و طبق معمول ، به وى ناسزا نگفت ! پس از آن ، غذائى ترتيب داد و بزرگان بنى اميه را به ميهمانى خود دعوت نمود و خطاب به آنان ، گفت : من در اين مسافرت ، در قريه‌اى سكونت داشتم كه در آنجا راهبى بود ، بنام « بكاء » كه مدت چهل سال از صومعهء خود كه در بلندى قرار داشت ، به پائين نيامده بود ؛ در يكى از روزها كه از صومعه به پائين آمد ، مردم كه اين عمل بر خلاف انتظار را از وى مشاهده كردند ، گرد او را گرفته و نگران بودند تا علت فرود آمدنش را از صومعه توضيح بدهد . من از فرصت استفاده كرده از مردمى كه گرد او بودند ، درخواست كردم تا به من اجازه دهند در خلوت حاجتم را به او بگويم ، پس از آنكه با وى خلوت كردم ، گفتم : مردى از ما ، خروج كرده و خود را رسول خدا ميداند و ادعاى نبوّت دارد . راهب پرسيد : نام او چيست ؟ گفتم : اسم او « محمّد » است . پرسيد : از چه وقت خروج كرده است ؟
گفتم : مدت بيست سال است كه بر اريكه نبوّت تكيه زده است . گفت : مىخواهى اوصاف او را براى تو بازگو كنم ؟ گفتم : آرى ! سپس اوصاف او را بدون اندك خطائى ، براى من توضيح داد . و اضافه كرد ، به خدا سوگند ! او پيغمبر اين امّت

67