مؤلف گويد : حديث نجوا را « طبرى » به طريق ديگر - با اندك اختلافى - از « ابن ابى نجيح » روايت كرده است .
[ سيوطى در الدّر المنثور ] در ذيل آيه نجواى سوره مجادله ، از « سعيد بن منصور » ، « ابن راهويه » ، « ابن ابى شيبه » ، « عبد بن حميد » ، « ابن منذر » ، « ابن ابى حاتم » ، « ابن مردويه » و « حاكم » با اطمينان به صحت حديثش ، از حضرت على عليه السّلام نقل كرده است كه فرمود : به راستى ، در كتاب خدا آيه‌اى است كه پيش از من و پس از من ، كسى به آن آيه عمل نكرده است و آن آيه ، آيه نجواست . جريان اين بود كه پس از نزول آيهء نجوا يك دينار پول در اختيار داشتم آنرا به ده درهم عوض كردم و هر گاه تصميم داشتم با رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله نجوا كنم ، يك درهم از آنها را صدقه مىدادم تا اينكه با آمدن آيه * ( أَأَشْفَقْتُمْ . . . ) * ، آيه نجوا نسخ شد . اينست كه كسى پيش از من به آن عمل ننمود .
مؤلف گويد : « متّقى » همين حديث را در [ كنز العمال 1 / 268 ] نقل كرده است و گروهى از محدثان را كه « سيوطى » در « الدّر المنثور » نام برده و اسامى آنها را ذكر كرديم ، اسم برده و اضافه كرده : اينان حديث مزبور را به سند خود متذكر شده‌اند . « محبّ طبرى » هم در [ الرياض النضرة 2 / 200 ] به ذكر حديث نجوا پرداخته و افزوده : « ابن جوزى » در « اسباب النزول » حديث نجوا را آورده است .
باز گويد : « عبد الرزّاق » ، « عبد بن حميد » ، « ابن منذر » ، « ابن ابى حاتم » و « ابن مردويه » از حضرت على عليه السّلام روايت كرده‌اند كه فرمود : كسى غير از من ، به مضمون آيه نجوا عمل نكرد تا اينكه آيه نجوا نسخ شد و آيه نجوا بيش از يك ساعت به حكم خود باقى نماند .
باز گفته است : « عبد بن حميد » ، « ابن منذر » و « ابن ابى حاتم » از « مجاهد » نقل كرده‌اند گفت : اصحاب رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله از نجوا كردن با آن حضرت ممنوع گرديدند مگر در صورتى كه پيش از نجوا كردن صدقه‌اى بپردازند و از آنجا كه

480