بنا به فرمان رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله در گوشهء خانه نشستم ، در اين هنگام ، على و فاطمه و حسنين كه دو تن كودك خردسال بودند ، وارد شدند ، رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله حسنين را روى زانو نشانيد و رخسارشان را بوسيد . پس از آن ، دستى به گردن على عليه السّلام و دستى به گردن حضرت زهرا عليها السّلام گذاشت و رخسار فاطمه و على را بوسيد . پس از آن ، جامهء سياه رنگى را بر روى سر آنان افكند و فرمود : پروردگارا ! من و اهل بيتم بسوى تو عزيمت مىكنيم ، نه بسوى آتش ، « امّ سلمه » پرسيد : آيا سرانجام من هم ، بسوى خداى تعالى منتهى مىشود ؟ فرمود : آرى ! مؤلف گويد : اين حديث را « محبّ طبرى » در [ ذخائرش ص 21 ] متذكر شده و گفته است : اين حديث را « احمد » متذكر شده است و « دولابى » بطور اختصار آورده است و بخشى از لغات آنرا ( كه در اصل آمده ) شرح كرده است ؛ از قبيل : السدة : در ، أغدف : فرستاد و از « اصمعى » نقل كرده كه « خميصه » جامهء پشمين سياه رنگ يا پوست خز نشاندار را گويند و جمع آن « خمائص » است .
حديث فوق را « متّقى » در [ كنز العمال 7 / 103 ] آورده و اشاره كرده است : اين حديث را « ابن ابى شيبه » روايت كرده است و بار ديگر در ( ص 103 ) بطور اختصار ، حديث مزبور را آورده و مىنويسد : اين حديث را « طبرانى » هم ، نقل نموده است .
[ كنز العمال 7 / 217 ] چنين نقل كرده است : رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله دربارهء دعا براى اهل بيت طاهرينش ، به اين مضمون ، فرموده است : پروردگارا ! تو آن خدائى هستى كه درود و رحمت و بخشش و خرسندى خودت را بر ابراهيم و آل ابراهيم عنايت فرموده‌اى اينك ، اى خدا ! ايشان از منند و من از ايشانم ، آرزو مىكنم كه درود و رحمت و بخشش و خرسندى خودت را بر من و بر آنان مرحمت فرمائى .
« متّقى » پس از بيان مضامين فوق ، اظهار داشته است : منظور از « آنان » على و فاطمه و حسن و حسين عليهم السّلام است . اين روايت را « طبرى » از « واثله » روايت كرده است .

372