شخص دست خود را از دست آن حضرت ، جدا نمايد و ضمنا براى او دعا مىكرد و مىگفت : دين و امانت و سرانجام عمل تو را در وديعه خداى تعالى قرار مىدهم .
[ همان كتاب 1 / 363 ] به سند خود ، از « ابو عبد الله جدلى » روايت كرده است ، در ملاقاتى كه با « عايشه » داشتم ، چگونگى خلق و خوى پيغمبر را از او پرسيدم . در پاسخ گفت : او سخن پليد نمىگفت و مرتكب فعل قبيح و ناپسند نمىشد ، در بازارها فرياد نمىزد و كار ناپسند را به ناپسندى پاسخ نمىداد ، بلكه از عملكرد شخص ناپسند ، چشم پوشى مىفرمود .
[ صحيح ابو داود 3 / 175 ] از « ابو هريره » روايت كرده است كه رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله در مجالسى كه اتفاق مىافتاد با ما همنشين مىشد و گاهى كه از مجلس ، حركت مىكرد ، به احترام او ، از جاى برمىخاستيم و همچنان در حال قيام نظاره‌گر آن حضرت مىشديم تا اينكه به خانهء يكى از همسرانش ، وارد مىشد . در يكى از روزها كه طبق معمول با ما همنشين بود و از سخنان دلنشين وى لذّت مىبرديم ، از محل خود برخاست ، ما هم به احترام او ، از جاى برخاستيم .
باديه‌نشينى سر رسيد و عباى حضرتش را كه عباى خشن و ضخيمى بود ، دور گردنش پيچانيد ، چنانكه آثار قرمزى در گردن آن حضرت ظاهر گرديد . پيغمبر اكرم صلَّى اللَّه عليه و آله بسوى او توجهى كرد ، باديه‌نشين خطاب به آن حضرت ، گفت : اكنون اين دو شتر را كه همراه دارم از خوراكى و هزينه زندگى ، بار كن و بدان كه آنچه را بر آنها بار ميكنى ، نه از مال خودت هست ، و نه از مال پدرت ! رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله بدون كوچكترين ناراحتى از گفته آن مرد ، دو بار فرمود :
« لا و استغفر اللَّه لا و استغفر الله » ، چيزى بر شتران تو بار نخواهم كرد ، مگر اينكه مرا مقيّد كنى به همان چيزى كه مرا مقيّد به آن ساختى ؛ يعنى باز هم عبا را گرداگرد گردن من بپيچانى .
باديه‌نشين مانند كسى كه از عمل خود اظهار پشيمانى كند ، در پاسخ گفت : به خدا سوگند ! هرگز به چنان كارى اقدام نخواهم كرد . در اين هنگام ، رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله

215